Της Ζωής Καρανάσιου
Ένιωσα στην άκρη του απείρου, την ακροβασία του χρόνου.
Πώς ισορροπούν άραγε,
Τόσες στιγμές κρεμασμένες σε μια ατέλειωτη κλωστή;
Όλα κυλούν απροσάρμοστα κι ασυγχρόνιστα∙
Άλλαξε ο καιρός. Έβγαλε ψύχρα,
Τώρα τα αποδημητικά μας συναισθήματα άφησαν τα ίχνη τους
Σε καλοκαιρινές καρτ ποστάλ.
Η αρχή όπως κάθε φορά ακουμπά το προηγούμενο τέλος της∙
Κι η αχνιστή σιωπή μας θα ζεστάνει την αναγεννημένη αυγή,
Που ακολουθεί πιστά τον απροσάρμοστα συγχρονισμένο χρόνο.
Της Ζωής Καρανάσιου
Τριγυρνά το σώμα
Σε κόσμο αμφίβολο,
Μήπως συναντήσει
Της ψυχής σου το είδωλο.
Λέξεις
Και ανθρώπων σχέσεις
Σε μια αιώνια συναλλαγή∙
Εγκλωβίζεσαι
Στο αόρατο σου σώμα
Πληγωμένο όπως είναι,
Από την καταστροφική κενότητα
Του ξεθωριασμένου χαρτιού.
Απροστάτευτα είδωλα
Παίρνοντας σάρκα
Μέσα από την αγριότητα των λέξεων.
Ασυγχώρητος,
Μέσα στην προδοσία
Βυθίστηκες∙
Γυμνή η αγκαλιά της ποίησης τελικά.
Έτσι βίωσα την ατέλειωτη ηδονή.
Της Ζωής Καρανάσιου
Στο λευκό μέσα μου
Ανάβουν τα φώτα της ψυχής.
Ισορροπώ.
Η νύχτα ξημερώνει
Στο ανάλγητο σώμα μου.
Η ζωή μου στο μέσα και το έξω,
Μαζί με τον καπνό που λούζει
Τον αεικίνητο ουρανό.
Ισορροπώ,
Στην ακυβέρνητη σιωπή που δροσίζει
Τα άγρυπνα βλέφαρα μου.
Ισορροπώ,
Σε στιγμές φωτογραφικές
Μιας απογυμνωμένης ζωής
Στα φιλμ του κόσμου.
Μέρες περνούν,
Στο φόντο του αβάσταχτου αέρα.
Άκουσα,
Μέσα στο μικροσκοπικό μου σύμπαν
Το άγγιγμα σου
Πάνω στο χιλιοτρυπημένο μου σώμα.
Ήρθες,
Μα εγώ δε σε περίμενα.
Είχα ξεσυνηθίσει κάθε ανθρώπινη φωνή,
Μονάχα οι λέξεις
Μπορούσαν να ζωντανεύουν,
Να μου μιλούν,
Να νιώθουν.
Το είναι σου ελαφρό,
Σαν παγωμένη σταγόνα
Στον άχρονο χειμώνα.
Με ψήγματα ευτυχίας
Συναρμολογώ τη νέα μου μορφή,
Πρόσωπα και προσωπεία
Να σαλεύουν
Σε άφθαρτες σκέψεις
Κι ό,τι έχει απομείνει στο άδειο δωμάτιο
Που γέμισε με την απουσία
Του ελάχιστου εαυτού μου.
Της Ζωής Καρανάσιου
Ο δείκτης του ρολογιού
Βιάστηκε να αγγίξει το επόμενο λεπτό
Σ’ ένα χρόνο αόριστο∙
Κι ας χάσαμε
Μια ακόμη ζωή στη θολή γραμμή των οριζόντων.
Αναμνήσεις φευγαλέες
Σαν ρυτίδες στα πρόσωπα μας
Χρωματίζουν το ξεθωριασμένο φωτογραφικό χαρτί
Στον καπνισμένο τοίχο,
Που υπομονετικά
Κι αθόρυβα
Αποδέχθηκε τη φθορά μιας ζωής μεταβλητής.
Ανέβαλα κάθε λεπτό
Την αλλαγή του τραγουδιού,
Καθώς έσβηνα
Στο γεμάτο σταχτοδοχείο
Αγκαλιές,
Που θαρρείς πως χωρούσαν
Τον ιστό του κόσμου.
Κι έτσι ισορρόπησα,
Ανάμεσα στη φυγή και την προσμονή.
Της Ζωής Καρανάσιου
Μη με πιστεύεις,
Γιατί οι λέξεις από πηλό
Είναι καμωμένες.
Πλάθω το χαμόγελό σου
Καλοσχηματισμένο,
Στα τυφλά μάτια της ψυχής.
Κι αν ζεις αλλού,
Σε μια σκέψη μου
Κρύβεται η αγκάθινη ύπαρξή σου.
Συνήθισα
Να υπνωτίζομαι
Σε αίθουσες αναμονής,
Επούλωσης πληγών.
Μην πιστεύεις
Τούτες εδώ τις λέξεις,
Κι ας είναι αληθινές,
Γιατί είναι φθαρτό το περίμβλημά τους.
Σαν το γυμνό κορμί μου
Που ξεδιψά
Σε μια σταγόνα ηδονής∙
Βουλιάζω αυτή την τελευταία νύχτα
Στο άπειρο,
Για να λησμονείς κάθε χάδι
Στην τσαλακωμένη σάρκα σου.
Μην πιστεύεις
Την τρεμάμενη φωνή μου.
Είναι παρελθόν.
Της Ζωής Καρανάσιου
Πες μου,
Πως θα σωθώ
Αν χαμηλώσω τη φωνή μου;
Πολεμώ,
Σκυμμένος και βουβός
Ό,τι ρημάζει.
Σκορπιέμαι στο δρόμο της φωτιάς
Και βαστάζω
Την κουρελιασμένη μοίρα μου.
Μα, θα ‘ρθει καιρός
Μ’ ακούς,
Που η σιωπή
Θα γίνει κραυγή,
ήλιος τρεμάμενος θα υψωθεί
και θα μας καλεί
να δραπετεύσουμε απ’ το θάλαμο
του σάπιου κόσμου.
Φύλαξε μονάχα,
Τις ιδέες σου
Μην τυχόν και κρυφτούν
Στη σκόνη κάποιας παραμυθίας των καιρών.
Της Ζωής Καρανάσιου
Εκεί που η ψυχρότητα του πάθους
Φθείρει την αόρατη μορφή σου.
Σαν κηλίδα,
Ανάμεσα σε σκέψεις που εξατμίστηκαν
Να καίγεσαι.
Στο τελευταίο φως
Ενός ατέλειωτου τσιγάρου,
Σβήνω
Το Τίποτα∙
Ό,τι έχει πεθάνει
Στη λευκή μου μνήμη
Θα αναγεννηθεί
στη νέα αυταπάτη.
Να καίγεσαι,
Στο χάος της σιωπής μου.
Μα, το βουητό της άλαλης καρδιάς μου
Θα συντροφεύει την παγωμένη μοναξιά μου,
Όσο θα καίγεσαι.
Της Ζωής Καρανάσιου
Κάθε βράδυ
Δραπετεύει,
Χαμένη στους συρμούς
Της πόλης
Να χαζεύει ζωές που κρέμονται∙
Μέσα σε οθόνες,
Στο βαθύ σκοτάδι
Ο έρωτας να σκοτώνει
Τη βουβή ψυχή της.
Στο γιγαντιαίο λευκό πανί
Ζωντάνεψαν τα πάθη της,
Που φυλάκιζε
Στην παλιά ζωή της.
Και μια βραδιά,
Θα ζήσει μέσα στο ρίσκο της
Έναν έρωτα κινηματογραφικό
Που θα σκοτώσει κάθε ομορφιά.
Φιγούρες στο λευκό πανί
Τρέχουν
Να σημαδεύσουν η μια την άλλη.
Στις πλακωμένες σκέψεις
Η Μ. θα κυλήσει
Στη νέα ζωή της.
Της Αγγελικής Δασκαλοπούλου
Οι κόσμοι μου μοιραζόμαστε σκεπάζονται από τον ίδιο ουρανό. Ταξιδεύουμε όσο πιο μακριά μπορούμε να φτάσουμε. Η ελπίδα για όλο και πιο μακρινά ταξίδια καθίσταται γοητευτική.
Πέρα από την έρημο και δυο ολόκληρες ζωές μετά, την δική μου και την δική σου, θα είμαι εκεί να σε περιμένω.
Όταν οι κήποι με τα πιο όμορφα πολύχρωμα λουλούδια εγκαταλειφθούν και το μόνο που έχει μείνει είναι δυο στρώσεις από ξερό άγονο χώμα, ακόμα θα σε περιμένω.
Πότε επιτέλους θα αφήσεις πίσω σου τους χιλιάδες τουρίστες στην ζωή σου που δεν σε ακούμπησαν ποτέ;
Γύρνα πίσω και θυμήσου ξανά τα ψιθυριστά γνώριμα φιλιά που συνήθιζαν να παίζουν κρυφτό και να αποκαλύπτονται αθόρυβα την κατάλληλη στιγμή. Μας κρατούν ξύπνιους ως αργά. Ιδανική βραδιά. Μην την ξεχνάς.
Έχοντας περπατήσει τα μονοπάτια σου, αυτά τα μονοπάτια που τόσο λάτρεψα και κάθε φορά καταφέρνω να χάνομαι, εμπιστεύομαι την ικανότητα σου να διατηρείς ανεξίτηλη οποιαδήποτε ανάμνηση, να κρατάς ασφαλές οποιοδήποτε χάδι.
Πάμε να φύγουμε – πάντα αυτό δεν μου έλεγες άλλωστε;
speakinkabout 