[διαβιβαστικά]

της Ιφιγένειας Παπούλη

Προχθές έπεσα πάνω σε ένα πανέμορφο ποίημα. Ήταν ένα ποίημα του Erich Fried, στα γερμανικά, και μου το διάβασε κάποιος από το τηλέφωνο. Οι λέξεις με τα έντονα σύμφωνα, τα κλειστά φωνήεντα αρθρώθηκαν με την άνεση του φυσικού ομιλιτή, διέσχισαν τις γραμμές των καλωδίων και βγήκαν από τις τρυπίτσες του ακουστικού σαν χάδι. Στα δικά μου αυτιά, τα επίσης εξοικειωμένα με τη γλώσσα, ανέπνεαν, και μαζί ανέπνεε κι αυτή που τις διάβαζε: αναγκαστικά.

Το ποίημα μιλούσε για τη θάλασσα και το κατέβασμα σε αυτήν. Για τη σιωπή της, τα κύματα που έρχονται, γλύφουν την ακτή κι επιστρέφουν στα βάθη. Υπάρχει σ’ όλα αυτά μια νομοτέλεια, μια επαναληπτικότητα που ανακουφιστικά επιβάλλεται και σ’ όποιον παρατηρεί τα νερά. Ή σε κάποιον που παρατηρεί ένα κοριτσάκι να βουτά σε αυτά: εισπνέει, βουτάει βαθιά εκπνέοντας τον αέρα σε μπουρμπουλήθρες κι επιστρέφει στην επιφάνεια για να συνεχίσει τον κύκλο.

Το ποίημα βουτούσε κι αναδυόταν μαζί με τη σκέψη μου, μαζί με τη φωνή αυτού που μου το διάβαζε. Ο ρυθμός των ήχων μύριζε αλμυρό, θαλασσινό αφρό και καυτή άμμο. Έμοιαζε με καλοκαιρινή πετσέτα φιλόξενη και δεκτική: ξαπλώνω επάνω της και ξαφνικά δεν πρέπει πια να κάνω και να θέλω τίποτα, πρέπει για λίγο απλώς να είμαι.

Αφού το ποίημα τελείωσε κι αφού εγώ επανήλθα κι έκλεισα το τηλέφωνο, είχα μια φριχτή επιθυμία να μοιραστώ το ποίημα με κάποιον. Με πολλούς. Η Ν. θα είχε σαφώς κοιμηθεί. Κι έκτοτε σκέφτομαι πόσο απελπιστική μπορεί να γίνει η επιθυμία να μοιραστείς λέξεις σε μια γλώσσα την οποία άλλοι δεν μιλούν. Έναν κώδικα που δεν καταλαβαίνουν. Άλλοτε σκέφτομαι πόσο ευγνώμων νιώθω που ξέρω ανθρώπους που θα καταλάβαιναν ό,τι έπρεπε να καταλάβουν μόνο από το χρώμα των λέξεων, των κυματώδη ρυθμό τους, τον γλυκό τους ήχο.

[το ποίημα: Meer – Erich Fried]

1. Βασιλική Αναστασίου – Δεν έχω άλλη υπομονή
2. Kurt Weill – I’m a stranger here myself (Teresa Stratas)
3. Pink Martini – Una notte a Napoli
4. Café Accordion Orchestra – L’ indifference
5. Encardia – Το τραγούδι της δουλειάς
6. Μάνος Χατζιδάκις – Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς
7. Μιχάλης Καλκάνης – 12 Ευζωνάκια
8. Nino Rota – Canzone Arrabbiata
9. Anne Sofie von Otter – La vie en rose
10. Dwa serduszka cztery oczy (από το soundtrack της ταινίας Cold War)
11. Ella Fitzgerald & Louis Armstrong – April in Paris 

*για ολόκληρη τη λίστα στο youtube, πατήστε εδώ.

[λεμονόχορτο]

της Ιφιγένειας Παπούλη

Κάποτε έγραφα για τα όνειρα που σε εγκαταλείπουν ακριβώς τη στιγμή που δεν το θέλεις. Που διακόπτονται απότομα, ανολοκλήρωτα, όταν τα μάτια αποφασίζουν να ανοίξουν.

Πριν τα μάτια μου ανοίξουν χθες το πρωί, περπατούσαμε μαζί στους διαδρόμους ενός μεγάλου καταστήματος. Περνούσαμε από την πτέρυγα με τις γλάστρες, τα φυτά, τα κηπουρικά είδη. Μου τσιμπούσες τρυφερά τον αγκώνα. Κρατούσες ένα θερμός με γαλλικό καφέ και έπινες σιγά σιγά. Το δέρμα σου είχε την απόχρωση του καλοκαιριού που πέρασε. Ενός ζεστού καλοκαιριού, που εμφανώς κύλησε μπροστά στη θάλασσα, κάπου μακριά.

Για μια στιγμή κοίταξες αλλού κι εγώ βρήκα την ευκαιρία μου: θα έπαιρνα μια γλάστρα με λεμονόχορτο, μυρωδάτο, με τη δροσιά του συννέφου που σκεπάζει την πόλη. Θα κρατούσα το μικρό φυτό στα χέρια μου μόνο για να σου το χαρίσω. Θα κρεμούσα με ένα κομμάτι σπάγκο, γραμμένο σε χαρτί του μέτρου ένα σημείωμα που θα άρχιζε με το όνομά σου. Ένα όνομα που δεν το έχω αρθρώσει ποτέ στην πραγματική ζωή: δεν σου έχω απευθυνθεί στην ουσία ποτέ.

Ξυπνώντας από αυτή τη βόλτα μας, ήθελα να σου γράψω κάτι κι επιτέλους να το στείλω. Ξεκίνησα. Διάλεξα ένα ωραίο χαρτί, βρήκα το φάκελο κι έγραψα με στρογγυλά γράμματα, προσεκτικά, με σωστή ορθογραφία και στοίχιση. Γέμιζα κι άδειαζα λέξεις τρυφερές μα ακατάληπτες, γραμμένες στη μικρή μου ιδιόλεκτο, χωρίς συνοχή και νόημα. Όταν βρω τρόπο να σου το στείλω – ξέρω, βλέπεις, μόνο το όνομά σου και τίποτα παραπάνω για ‘σένα, δεν έχω τρόπο να σου ταχυδρομήσω τίποτα – θα σε κάνω εικόνα να αναζητάς το νήμα που δένει όλες τις λέξεις μαζί. Να προσπαθείς να καταλάβεις: κι είμαι σίγουρη πως κάπως θα τα καταφέρεις στο τέλος.

1. Κατερίνα Πολέμη – Η μεγάλη χίμαιρα (από τη μουσική της ομώνυμης παράστασης)
2. Γιάννης Κωνσταντινίδης – Κοντά μου ήρθε και κάθισε
3. Σ. Σεκέρογλου & Ε. Μισιργής – Besame mucho
4. Marianne Faithful – Mack the knife (Kurt Weill)
5. Kokoroko – Abusey Junction
6. Beirut – Le moribond / My family’s role in the world revolution
7. Heitor Villa – Lobos – Bachianas Brasileiras No. 5
8. May Roosevelt – Σε πήρα να μ’ επισκευάσεις, κι εσύ με ξεχαρβάλωσες
9. Tiny desk concert του Andrew Bird
10. Κατερίνα Πολέμη – Το βαλς του Ορφέα
11. Joan Baez – 500 miles

*για ολόκληρη τη λίστα στο youtube, πατήστε εδώ.

[camera obscura]

της Ιφιγένειας Παπούλη

Camera obscura είναι μια οπτική συσκευή ή ένα ολόκληρο σκοτεινό δωμάτιο με μια τρυπούλα-παράθυρο στον έξω κόσμο. Το φως εισέρχεται στο χώρο και κάπως έτσι το είδωλο των πραγμάτων του εξωτερικού περιβάλλοντος ταξιδεύει. Η εικόνα των αντικειμένων προβάλλεται πάνω σε μια επιφάνεια του σκοτεινού δωματίου και βλέπουμε τα αντικείμενα ίδια. Ίδια, αλλά ανεστραμμένα. Ένας άνθρωπος, δηλαδή, που ισορροπεί στο κεφάλι του. Ή κάπως έτσι.

Θα ήθελα να παίξω αυτό το παιχνίδι με διάφορα αντικείμενα. Να στέκομαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κι απ’ έξω να περνούν ανάποδα ποδήλατα, ψηλά καπέλα που θα μοιάζουν με κατσαρόλες για φθινοπωρινές σούπες και νι που θα γίνονται κεφαλαία λάμδα. Κοιτώ τον κόσμο από την ασφάλεια του σκοτεινού θαλάμου.

Σκόπευα να γράψω για το καλοκαίρι, για την Αμοργό, για την καλοκαιρινή κηπουρική, για το μωρό που γνώρισα στο καροτσάκι του τον Ιούνιο και τον Αύγουστο μπορούσε πια να περπατάει. (Υπάρχει καλύτερη εικόνα για να δείξεις πώς περνά ο καιρός από αυτήν;) Μα άλλαξα γνώμη. Με πρόλαβαν το τέλος του καλοκαιριού και τα πράγματα που όλο προχωρούν. Κάπως προχωρούν: έστω ανάποδα.

Όμως, ας αναποδογυρίσουμε το τέλος, ας το κάνουμε να μοιάζει με αρχή: το φθινόπωρο δεν είναι το τέλος του καλοκαιριού, αλλά η αρχή του χειμώνα. Για να το αποδείξω φοράω καλτσόν ήδη από τον Σεπτέμβρη. Μερικές φορές δεν πειράζει να αναστρέφουμε τα πράγματα για να μας βολεύουν περισσότερο. Τώρα βλέπω να προβάλλονται στον τοίχο παιδάκια ανάποδα που περπατούν με τα χέρια τους, φορούν σακίδια και πηγαίνουν στο σχολείο με μάτια που δεν έχουν χορτάσει ύπνο. Κρατούν πλαστικούς χαρτοφύλακες για τα μπλοκ της ζωγραφικής και τις ξυλομπογιές τους.

Λέω να μείνω εδώ. Θα αναποδογυρίσω το χειμώνα και θα έχω όλον αυτό τον άπειρο χρόνο που άλλοι βρίσκουν το καλοκαίρι για να κάνω ό,τι θέλω. Θα φτιάξουμε μια παράσταση ουσιαστικά καλοκαιρινή για θαλασσινό νερό ή για πισίνες ή για λίμνες που πάγωσαν και θα την παίξουμε φορώντας παγοπέδιλα. Θα γλιστράμε κι όταν πέφτουμε, θα σηκωνόμαστε πάλι. Θα ισορροπούμε και πάλι με σιγουριά κι αυτοπεποίθηση στα κεφάλια μας.

1. Markab Trio – Τι καλά το λέει τ’ αηδόνι 
2. Stavros Lantsias Trio – Human Wonder 
3. Erik Satie – Je te veux (Karina Gauvin)
4. George Gershwin, int. Barbara Hannigan – Girl Crazy Suite
5. Encardia – Kalinifta 
6. Μιχάλης Σιγανίδης & Θοδωρής Ρέλλος – Κύριε
7. The Circle Orchestra – Πάρε το δάκρυ μου (Μανώλης Χιώτης)
8. Barcelona Gypsy Klezmer Orchestra – Λιβισιανή μου πέρδικα
9. René Aubry – Salento
10. Sentiers – Ανάθεμα τον αίτιο 
11. Harris Lambrakis Quartet – Myrto

για ολόκληρη τη λίστα στο youtube, πατήστε εδώ.

 

[γνησίως καλοκαίρι]

της Ιφιγένειας Παπούλη

Είχα πολλά χρόνια να μείνω στην πόλη τον Ιούνιο. Είχα ξεχάσει την υγρασία, το άδειασμα των δρόμων, τη ζέστη να αναδύεται από την άσφαλτο τη νύχτα. Δεν θυμόμουν πώς ήταν να περιμένεις το φανάρι και να περνάς τους δρόμους μόνος, να κλείνεις τα μάτια και να φαντάζεσαι πράγματα που δεν υπάρχουν.

Πήγαινα να συναντήσω τον άνθρωπο που μοιάζει με μπούκλα ο οποίος μου είχε στείλει το μήνυμα «Έλα να πάμε βόλτα και να μεγαλώσουμε λίγο μαζί.» Δεν χρειάστηκε να πει τίποτα άλλο. Περίμενα το φανάρι να ανάψει πράσινο και κοιτούσα το δρόμο. Ήταν νωπός από τη βροχή κι έτσι λαμπύριζε. Τον είδα να γεμίζει νερό, να γίνεται μια μεγάλη σκοτεινή πισίνα και να αντανακλά σε μια τέλεια αξονική συμμετρία τα κτήρια. Έτσι βλέπεις προς τα πάνω παρότι στην πραγματικότητα κοιτάς κάτω. Η Εγνατία έχει γίνει μια υγρή μάζα που κυλάει αργά, τόσο που μοιάζει να μένει ακίνητη. Φέρνει μαζί της ξεχασμένα παιχνίδια, μηχανάκια κι ανθρώπους που κολυμπούν τη νύχτα. Με χαιρετούν κι εγώ καθρεφτίζομαι.

Μόλις ανάβει το πράσινο διασχίζω τη διάβαση. Συναντώ τον άνθρωπο-μπούκλα. Έχει το ποδήλατό του και οι ακτίνες της μπροστινής ρόδας αστράφτουν όταν πέφτει πάνω το φως. Το φως σε τυφλώνει. Το παρατηρούμε και γελάμε. Σε λίγο όλη η πόλη αντηχεί γέλια και μουσικές. Κάνουμε βόλτα το ποδήλατο και μοιραζόμαστε εικόνες και πράγματα που δεν υπάρχουν. Συντριβάνια, βιβλιοθήκες και παιδικές χαρές στα πιο αναπάντεχα μέρη.

Σε λίγο ο καθένας θα πηδάει από νησί σε νησί και το καλοκαίρι θα είναι αλμυρό και μπλε. Αν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, θα μπορείς να βλέπεις από το νησί σου τα γύρω νησιά. Να καθρεφτίζεσαι σε νερά με διαφορετική, φωτεινότερη απόχρωση.

Κι εγώ θα χαιρετάω όλον τον κόσμο, ίσως και τον άνθρωπο-μπούκλα κάποια νησιά παρακάτω. Μέχρι τον επόμενο Σεπτέμβρη.

1. Meliri – Σε φίνο ακρογιάλι
2. Beirut – Vagabond
3. La Femme – Le vide est ton nouveau prénom
4. Madeleine Peyroux – Don’t wait too long
5. Cesaria Evora – Sodade
6. Encardia – Άντρα μου πάει
7. Χειμερινοί Κολυμβητές – Σ’ αναγνωρίζω πάλι
8. Stan Getz & Joao Gilberto – The girl from Ipanema
9. The Beatles – A day in the life
10. Antony and the Johnsons – Bird gerhl
11. Björk – It’s oh so quiet

*για ολόκληρη τη λίστα στο youtube, πατήστε εδώ.

[πόλη από νερό]

της Ιφιγένειας Παπούλη

Κάποιος είπε κάποτε – πολύ παλιά – πως η γη επιπλέει ολόκληρη σαν ελαφρύ κοσμικό αυγό και σαν μπαλόνι πάνω στο νερό. Όλα ξεκινούν και καταλήγουν εκεί. Κάθε στοιχείο και κάθε πλάσμα κάποτε χάνεται για να λιώσει, να κυλήσει και να γίνει νερό. Κυματίζει, γίνεται μπουρμπουλήθρες κι από εκεί αναδύεται κάποιο άλλο υδάτινο ον.

Κάποιες μέρες η πόλη μοιάζει σαν να λιώνει, σαν να είναι ολόκληρη από νερό. Βρέχει τόσο πολύ που το νερό κυλά από τους σωλήνες των πολυκατοικιών για ώρες,   κατηφορίζει από πάνω προς τα κάτω και ανοίγει το δρόμο του προς τη θάλασσα.  Σχηματίζει κλωστές στα ρυτιδιάσματα του δρόμου, στις λακκούβες και στις γραμμές ανάμεσα στις πλάκες του πεζοδρομίου. Κι όλη πόλη, όλοι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή είναι από νερό.

Αν ζούσαμε σε μια υδάτινη πόλη, μέσα σε ένα μεγάλο αυγό που επιπλέει, θα παίρναμε βαθιές ανάσες και θα παίζαμε αυτό το παιχνίδι που όλοι παίζαμε μικροί στις διακοπές στη θάλασσα – ή έτσι πιστεύω:  βουτάμε δίπλα-δίπλα, τραγουδάμε κάνοντας μπουρμπουλήθρες κάποιο τραγούδι κι αν ο άλλος καταλάβει τι τραγουδάμε, έχουμε κερδίσει. Θα πάρω την πιο βαθιά ανάσα για να αποκωδικοποιήσεις τις μπουρμπουλήθρες μου: να καταλάβεις τι προσπαθώ να σου πω. Κι αν χρειαστεί θα κάνω το πιο μεγάλο μακροβούτι για να έρθω να σε συναντήσω.

1. Gabriel Faure – Au bord de l’ eau (Sylvia McNair)
2. Erik Satie – Gymnopédie No. 1
3. Μάρθα Μαυροειδή – Θαλασσάκι
4. Leonard Cohen – You got me singing
5. Django Reinhardt – I’ll see you in my dreams 
6. Opa Tsupa – Les deux guitares 
7. Διονύσης Σαββόπουλος – Το φως στις δέκα το πρωί
8. Goran Bregović – Ederlezi 
9. Sufjan Stevens – Mystery of love (Call me by your name ost.)
10. Ωχρά Σπειροχαίτη – Ορχηστρικό 
11. Μιχάλης Σιγανίδης – Γλυκό μου χώμα 

*για ολόκληρη τη λίστα στο youtube, πατήστε εδώ.

[λαθραναγνώσεις]

της Ιφιγένειας Παπούλη

«Δεν τα μίσησα τα ταξίδια σου. Τ’ αγαπούσα, επειδή τ’ αγαπούσες. Δεν με πείραζε που ταξίδευες συνέχεια, είχες ζήσει έτσι πολύ πριν με συναντήσεις. Εγώ απλώς σε παρατηρούσα να γυρνάς από μέρος σε μέρος, όπως η μύγα γύρω από μια σταθερή λάμπα. Έκοβα βόλτες στην Τρικούπη και σε σκεφτόμουν σε χίλιους δυο εξωτικούς προορισμούς, ενώ τα κλιματιστικά κατουρούσαν το πρόσωπό μου και το εσωτερικό υγρό που τα πάγωνε, τα πεζοδρόμια μου προκαλούσαν ένα ύπουλο στραμπούληγμα και οι γάμπες μου καίγανε. […] κούραση για τα πάντα. Όταν κουράζομαι, σε σκέφτομαι. Βρίσκω πως αυτό είναι σημάδι πως ίσως σ’ έχω ερωτευτεί. […] Ξέρω ότι, όταν μ’ ενημερώνεις για τις τιμές των εστιατορίων, για το κόστος μιας εκτύπωσης στο καλλιτεχνικό φωτοτυπάδικο, για τα μαγαζάκια που αγαπάς στο Κουκάκι, για το πόσο μέλι πρέπει να ρίχνουμε στο τσάι, για την παλαιότητα των κτιρίων στο Κολωνάκι, για την καλή τζαζ, για τις συναλλαγές που σε κουράζουν, για τα έθιμα των ανδρών στην Κολομβία, για τα δέντρα που εκκρίνουν κολλώδεις ουσίες, μου μεταδίδεις μηνύματα που πρέπει να αποκρυπτογραφηθούν και γι’ αυτό απαιτούν μια ειδική σύνδεση. Μηνύματα ενός άλλου κόσμου, του κόσμου σου.

Τίποτα να μην μου ξαναδώσεις τυλιγμένο και αγορασμένο. Θέλω όλα πρώτα να τα έχεις δαγκώσει με μικρές βιαστικές κινήσεις για να μπορώ μετά να ερμηνεύσω το νόημά τους. Θέλω να καταπιώ όλα όσα καταπίνεις, να δοκιμάσω όλα όσα δοκιμάζεις, να κοιτάζω εκεί όπου κοιτάζεις, να χάνομαι στα πράγματα που χάνεσαι, να είμαι σαν εσένα, να μην αναλύω τίποτε, να ζω τη ζωή στο φουλ ώσπου να πεθάνω, να ξέρω στα σίγουρα ότι κάποιος μ’ έχει ερωτευτεί.»

[απόσπασμα(τα) από τη δεύτερη ιστορία του βιβλίου Μπλε Υγρό της Βίβιαν Στεργίου, εκδ. Πόλις, Αθήνα, 2017]

Το νόημα των λέξεων νιώθεται καλύτερα μέσα από την αντιγραφή. Μαζεύω το απόσταγμά τους σ’ ένα μικρό μπουκαλάκι. Το βάζω στη βαλίτσα μου και συναντιόμαστε. Ίσως σου διαβάσω κάτι απ’ όλα αυτά που διάβασα και σκέφτηκα εσένα.

1. Φοίβος Δεληβοριάς – Ο προορισμός

2. C. W. Stoneking – The love me or die

3. Pink Martini – Una notte a Napoli

4. Rene Aubry – Salento

5. Françoise Hardy – Le temps de l’ amour

6. Vera Lynn – You’ ll never know

7. O sole mio (ορχηστρικά…)

8. Encardia – Santu Paulu

9. Cesária Évora – Um Pincelada

10. Django Reinhardt – Clair de lune

11. Τζίμης Μακούλης – Όπου κι αν πας θα θυμάσαι

*για ολόκληρη τη λίστα στο youtube, πατήστε εδώ.

**η φωτογραφία, όπως και το εξώφυλλο του βιβλίου της Βίβιαν Στεργίου, είναι της Helena Almeida.

Feelin the Vibe

της Παναγιώτας Ζαμπίθα

[απογαλακτισμός]

της Ιφιγένειας Παπούλη

Απογαλακτισμός ονομάζεται η διαδικασία κατά την οποία το βρέφος σταματά να τρέφεται από τη μητέρα του. Περιγράφει το πρώτο ίσως βήμα προς την αυτονομία. Πιστεύω πως συμβαίνει παραπάνω από μία φορά στη ζωή μας. Πολλές φορές και με διαφορετικούς τρόπους. Νομίζω πως οι αποφασιστικές αλλαγές στα πράγματα έρχονται ακριβώς τη στιγμή που έχεις αποφασίσει πως δεν χρειάζεσαι αλλαγές. Στην πορεία προς την αυτοσυντήρηση, καταλάθος και, κυρίως, χωρίς να το περιμένεις.  Απογαλακτίζεσαι επειδή ήρθε η ώρα σου. Το πρόγραμμα αλλάζει πάνω που αρχίζεις να το συνηθίζεις. Άνθρωποι φεύγουν. Και μετά δεν σε παίρνουν τηλέφωνο να πάτε βόλτα στα βιβλιοπωλεία το Σάββατο το μεσημέρι. Και δεν μπορείς να τους θυμώσεις γι αυτό.

Κάποτε είχα ρωτήσει τη Ν. τι θα έκανε αν ξαφνικά εξαφανιζόμουν. Αν δεν μπορούσε να με βρει πουθενά. Ακόμη και σήμερα έχω έναν στέρεο φόβο πως αν σταματήσω να δίνω σήματα ζωής, δεν θα με αναζητήσει κανείς πρώτος. Σαν παιδί. Βρέφος. Που το αφήνουν στον παιδικό σταθμό και δεν ξέρει αν θα επιστρέψει κανείς για να το πάρει στο σπίτι. Είναι αστείο πώς οι διαφορετικές μας ιστορίες και τα διαφορετικά πράγματα που σκεφτόμαστε μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους. Υποθέτω πως αναμένω να απογαλακτιστώ κι εγώ, σαν βρέφος, όταν έρθει η ώρα μου. Γράφω πράγματα που δεν ξέρουν να δημοσιευθούν, περπατάω και μετράω ώρες και βήματα. Νιώθω την ώρα να πλησιάζει.

1. SOKO – First love never dies 
2. Karen O – The moon song 
3. Beirut – Port of call 
4. Φοίβος Δεληβοριάς – Θα ‘θελα να ‘μουνα εκεί
5. Marianne Faithful – Surabaya Johnny 
6. Erik Satie – La diva de l’ Empire (πιανιστικά…)
7. Σταύρος Λάντσιας – Επιστροφή
8. Κωνσταντίνος Βήτα – Το δωμάτιο 
9. City and Colour – The girl 
10. Johnny Cash – The first time ever I saw your face
11. Anthony and the Johnsons – Bird Gerhl

*για ολόκληρη τη λίστα στο youtube, πατήστε εδώ.

 

 

 

 

 

SURF’S UP

Της Παναγιώτας Ζαμπίθα

[αλήθεια]

της Ιφιγένειας Παπούλη

Καταγράφω το πιο τρυφερό πράγμα που άκουσα τελευταία, γιατί προσπαθώ να μάθω να μην περιμένω εξήγηση για το κάθε τι. Η εξήγηση έρχεται κυρίως όταν δεν την αναζητούμε.

Είμαστε τα προγράμματά μας, τα τραγούδια μας, όσα διαλέγουμε να μην κάνουμε, είμαστε ό,τι βάζουμε στην τσάντα μας πριν φύγουμε το πρωί, είμαστε τα ταξίδια που βάζουμε στο πρόγραμμα. Είμαστε οι λέξεις που διαβάζουμε και κρατάμε για παρέα. Είμαστε όσα διαβάσαμε και αποφασίσαμε να ξεχάσουμε. Είμαι παρενθέσεις σε ζωές άλλων, ή για άλλους είμαστε παράγραφοι, κεφάλαια ολόκληρα.

Συναντάμε ανθρώπους που είναι διαφορετικά πράγματα από εμάς, κινούνται σε άλλα μήκη κύματος, ακολουθούν διαφορετικές διαδρομές. Η δική τους αλήθεια συναντά τη δική μας, γνωρίζονται, γίνονται φίλες. Κι έπειτα, σε μια στιγμή εκλεκτής σύμπνοιας και χωρίς ίχνος ετεροκαθορισμού συμβαίνει η πιο χαριτωμένη, η πιο συναινετική επιβολή του κόσμου.

1. Lino Cannavacciuolo – Altalena 
2. Helen Merill / Clifford Brown – You’d be so nice to come home to 
3. Φοίβος Δεληβοριάς – Μπολερό 
4. Penny & The Quarters – You and me 
5. Velvet Underground & Nico – All tomorrow’s parties 
6. Hugh Laurie – St. James infirmary 
7. Kurt Weill – Salomon Song (Marianne Faithfull)
8. Leonard Cohen – You got me singing
9. DeVotchKa – The winner is (Little Miss Sunshine ost.)
10. Beirut – La Llorona 
11. Nick Cave – I’ll love you till the end of the world 

*για ολόκληρη τη λίστα στο youtube, πατήστε εδώ.